Ośrodek Garncarski w Medyni Głogowskiej

Ogólne informacje

Medynia Głogowska wraz z otaczającymi ją miejscowościami: Medynią Łańcucką, Pogwizdowem i Zalesiem tworzyła niegdyś niezwykle prężny ośrodek garncarski, jeden z największych w Polsce[1]. Rozwój tego rzemiosła uwarunkowały bogate pokłady glin garncarskich- tłustego iłu i kruchej piecówki, występujące na tym terenie. Niesprzyjające warunki dla rozwoju rolnictwa zmuszały mieszkańców tych ziem do poszukiwania innego źródła dochodu, którym stał się najpierw wyrób cegieł i dachówek ceramicznych, później garncarstwo. Dostęp do pokładów gliny mieli w Medyni praktycznie wszyscy, wydobywając ją na własnym polu lub podwórku, co spowodowało, że garncarstwo stało się tu zajęciem powszechnym. Historię ośrodka garncarskiego w Medyni można podzielić na dwa okresy. W pierwszym, który jest tradycją ośrodka, należy zwrócić uwagę na czas jego powstania, czyli połowę XIX wieku, pierwsze lata po uwłaszczeniu wsi. W tym okresie upadły już miejskie ceramiczne ośrodki w pobliskim Sokołowie i Łańcucie, a jednocześnie wzrosło zapotrzebowanie na różnorodny asortyment wyrobów garncarskich ze strony gospodarstw chłopskich, po uwłaszczeniu przechodzących na gospodarkę towarową. W okresie tym garncarze emigrujący z Medyni wpłynęli na powstanie innych małopolskich ośrodków ceramicznych (Łążek, Bidaczów, Dzikowiec). W II poł. XIX wieku w Medyni czynnych było ok. 120 warsztatów ceramicznych. Podstawowym wytwarzanym tu produktem były różnej wielkości i przeznaczenia garnki. Wyrabiano dzbany na wodę i mleko,...