Bieszczadzki Park Narodowy

Ogólne informacje

Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym w Polsce. Został utworzony w 1973 roku na powierzchni 57,25 km2, obecnie zajmuje 290 km2. Obejmuje najwyżej położoną część Bieszczadów Zachodnich, zaliczanych przez przyrodników do Karpat Wschodnich. W 1992 roku Bieszczadzki Park Narodowy stał się częścią polsko-słowacko-ukraińskiego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Bieszczady stanowią niewątpliwy fenomen przyrodniczo-historyczny na skalę europejską. W związku z wyludnieniem tego terenu w okresie powojennym, przyroda w wielu miejscach zaciera ślady po dawnej działalności gospodarczej i pasterskiej. Postępująca sukcesja roślinności i zachowane ślady kultury materialnej wyróżniają ten bogaty w faunę puszczańską, lesisty obszar. Układ grzbietów i obniżeń dolinnych nawiązuje do podłoża geologicznego. W Bieszczadach wyraźnie rysuje się charakterystyczna rusztowa budowa pasm górskich wyznaczających kierunek NW-SE. Przebiegające w obniżeniach pomiędzy pasmami górskimi doliny rzeczne, tworzą w niektórych miejscach malownicze przełomy. Na grzbietach górskich spotykane są różnorodne formy rzeźby, takie jak ostańcowe skałki czy pola rumowiskowe zwane także grechotami. Wody z obszaru Bieszczadzkiego Parku Narodowego odprowadzane są przez San i jego dopływy. Wzdłuż pasma granicznego przebiega główny europejski działu wód, rozdzielający zlewiska Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego. Układ pięter roślinnych we Bieszczadach ma swoisty charakter. Występuje tu:...