Kościół Rzymskokatolicki Pw. Najświętszego Zbawiciela

Ogólne informacje

Archidiecezja Lubelska położona jest na terenie południowo-wschodniej Polski. Jej granice wyznaczają od zachodu tereny nadwiślańskie, od wschodu rzeka Bug, od południa Roztocze, a od północy równiny Podlasia. Obecnie teren archidiecezji to obszar o powierzchni 9 108 km2. Liczba mieszkańców wynosi 1.087.539 w tym 1.028.407 katolików. Siedzibą biskupstwa lubelskiego jest Lublin, miasto liczące obecnie prawie 400 tys. mieszkańców. Diecezja lubelska, która obchodziła niedawno jubileusz 200-lecia, została utworzona 22 września 1805 roku bullą Quemadmodum Romanorum Pontificum papieża Piusa VII na terenach, które od średniowiecza należały do diecezji krakowskiej oraz łacińskiej diecezji chełmskiej. W pierwszych latach swego istnienia diecezja wchodziła w skład metropolii lwowskiej, jednak w 1818 roku, po tym jak ziemie te znalazły się pod administracją rosyjską, została włączona do nowo utworzonej metropolii warszawskiej [1]. Granice diecezji ulegały znacznym zmianom w trudnych dla Polski i Kościoła czasach zaborów, a zostały na nowo określone w 1925 roku, dzięki reformie administracyjnej w Kościele polskim, której dokonał papież Pius XI; nie zmieniły się też zasadniczo aż do roku 1992. Zachodnią jej granicę stanowiła Wisła od ujścia Wieprza aż po Annopol i Borów. Na wschodzie terytorium diecezji opierało się o Bug, od ujścia Uherki ku południowi. Swoim północnym krańcem sięgała pod Radzyń Podlaski (Czemierniki i Suchowola), natomiast na południu jej granica pokrywała się z...